Ant
Ik woon in een grote stad en tevens de hoofdstad van Nederland: Amsterdam. Het is een stad die echt 24 uur per dag leeft. Van de lokale bevolking die in de ochtend en namiddag de spits trotseren, tot de verdwaalde toeristen die hun ogen uitkijken in de stad. Het wemelt hier van de mensen. Een tijdje terug was er een collega van mij die een paar dagen in Amsterdam verbleef. Het moment dat ik hem ophaalde zei hij: “Ik voel mij echt een mier in een mierenhoop.” Waarop ik antwoordde: “Dus dan heb je in ieder geval een taak.”
Tegenwoordig heb ik veelal mijn eigen vervoer. In Amsterdam zelf heb ik mijn bromfiets en buiten de stad kan ik met mijn auto via de snelwegen heel Nederland in. Toch zijn er ook nog steeds momenten dat ik er tactisch voor kies om het OV te nemen of de benenwagen maar eens uit de kast te trekken. Dit zijn vaak momenten dat ik veel meer zie dan wanneer ik zelf achter een stuur zit.
Wanneer ik wandel, of het OV neem, snap ik wel waar die collega het over had. Je bent echt een mier in een mierenhoop. Je bent anoniem. Als ik nu terugdenk aan waar ik ben opgegroeid, Amstelveen, besef ik mij dat daar ook een enorm verschil in zit. De bewoners van de flat waar ik woonde, kende of herkende mij altijd wel. Ook andersom, ook ik wist wie waar woonde of kende ze zelfs persoonlijk.
In de jaren dat ik in de grote steden heb gewoond, in Den Haag en Amsterdam, kan ik mij niet heugen wie mijn directe buurman of vrouw was. De sociale controle was een stuk minder aanwezig.
Door die anonimiteit kan ik mijn eigen ding doen. Ik kan doen waar ik zin in heb en er is niemand die daar wat van vind, of kan vinden. Ik loop door de straten met mijn eigen doel. Ik doe mijn boodschappen, ga de winkel in, weet dat ik met niemand een woord zal wisselen, reken af en vind mijn weg naar huis weer. Best wel eenzaam eigenlijk.
Ik besef mij dit allemaal nu, omdat ik onlangs ook in Valencia was. Valencia, ook weer zo’n grote stad. Een stad waar ook niemand maar omkijkt naar een ander. In de grote steden is iedereen met zijn of haar eigen ding bezig. Wat een ander doet, boeit eigenlijk niet. We negeren de personen om ons heen. Het is een soort bubbel waarin we leven. Ieder zijn eigen ding en wat een ander doet moet die lekker zelf weten.
Wat een ander doet, boeit eigenlijk niet.
Ik zeg niet per definitie dat dit zo is. Mijn collega die zich een mier voelde, benoemt dat omdat hij het anders kent. Hoe ik de grote stad nu schets, is hoe ik het voor mij zie. De normen en waarden waarmee ik ben opgegroeid, zijn tevens de referentiekaders waar ik mijn realiteit op baseer. Jaren in de grote stad wonen levert nu eenmaal dit beeld op voor mij.
Laat ik even terugkomen op iets wat ik eerder benoemde: het OV. Ik ga hier niet lopen klagen over het OV, ook geen slechte uitspraken doen. Nee, we moeten juist dankbaar zijn voor het OV. Dankzij het Openbaar Vervoer kan ik eigenlijk overal naartoe. Dag in dag uit zijn de personeelsleden van de treinen, bussen en trams aan het werk om de burgers van A naar B te brengen… Ik dwaal af hé… Terug naar het verhaal.
Op de vroege ochtend stapte ik uit mijn hotelkamer de taxi in, richting het vliegveld van Valencia. Aangekomen op het vliegveld moest ik door de douane. Het kon misschien zo zijn dat ik die nacht wat korter had geslapen, maar er was een moment dat ik uitviel tegen de douanemedewerker vanwege een blikje energy. Het moment dat ik echt pissig werd, hield ik mij in. Ik besefte mij dat deze man niets meer doet dan zijn werk. Hij volgt ook alleen maar de regels. Ik gooide het discussieonderwerp weg en liep een beetje aangeslagen door.
Aangekomen op Schiphol nam ik het OV naar huis. In de ochtendspits manoeuvreerde ik mijzelf tussen de personen die als een kluitje in de metro elkaar warm hielden. Mensen zaten op hun telefoon of hadden oortjes in. Anderen keken weer zielloos uit het raam en weer anderen deden nog eventjes hun ogen dicht. Het was een beeld waar ik mijzelf altijd al voor wilde behoeden. Een baan waar ik elke dag heen moest gaan om maar rond te komen. In de metro, tram, bus of wat voor een vervoermiddel ook, bedenken hoe mijn dag er weer hetzelfde uit ging zien.
Maar vandaag zag ik iets anders. Ik zag personen zitten met een eigen verhaal. Ik vroeg mij ineens af waar de dame, die bijna viel toen de metro in beweging ging en mij vastgreep om overeind te blijven, naartoe op weg was. Was zij onderweg naar werk, of zou zij misschien met vrienden een lied gaan opnemen? Die man die zo verloren naar buiten zit te kijken, zit hij misschien te denken aan het moment dat hij zijn dochter weer kan vastpakken, als hij thuis is?
Maar er was ook één vraag die in mijn hoofd rondspookte, die ik bij een ieder kon neerleggen in deze metro: zijn deze mensen gelukkig? Want dat is iets wat mij altijd opvalt. Als ik wandel of in de trein zit. Mensen kijken sip. Mensen kijken bedrukt of zijn heel kattig wanneer iemand iets doet wat hen niet zint. Hoewel wij allen in de grote stad heel erg anoniem zijn, kunnen wij wel enorm zuur kijken en een ander verrot schelden als die toevallig zijn auto net iets verkeerd geparkeerd heeft.
Ik lees nu een boek: “Leer manifesteren zoals Oprah Winfrey en J.K. Rowling”. Een boek waarin gesproken wordt over de verbintenis tussen jou en jouw ziel. Voor velen is dit misschien een zweverig concept. Ik zal het zo even vertalen naar behapbaar Nederlands. Het gaat onder andere over ‘verbonden zijn met jouw eigen hogere bewustzijn’. Dit hogere bewustzijn is weer verbonden met de ziel van het universum. Het gaat over luisteren naar je ziel, om je diepste verlangen te begrijpen en hetgeen wat je echt diep van binnen wil te kunnen realiseren.
Het mooie vind ik - en ik hoop niet dat je nu bent afgehaakt door dit onderwerp - dat de schrijver in zijn boek vertelt over het feit dat het ‘hogere bewustzijn’, wat ieder mens heeft, gebaseerd is op liefde. Dat diepste verlangen vind zijn fundament in liefde.
Als we dat vertalen naar het bewustzijn op aarde (als ik het zo mag noemen… Laat ik stellen dat ik misschien andere blikken hierop heb), valt het mij op dat veel geluk in de wereld ontstaat door liefde. Oorlog, criminaliteit of pesterijen zijn onder andere allemaal gebaseerd op haat. Haat naar een ander, haat naar iets of haat naar zichzelf. De taal van de liefde (of in het boek gezegd: onze eigen zielen die verbonden zijn met eenzelfde ziel van het universum doormiddel van liefde) zorgt voor meer saamhorigheid, bezieling en genot.
Ik vond dat zelf gewoon een mooi stukje om te delen. Het is heel summier van wat er werkelijk in het boek staat, maar toch. Hoewel ik het boek nog niet uit heb, kan ik hem zeker aanraden.
Oorlog, criminaliteit of pesterijen zijn onder andere allemaal gebaseerd op haat.
Dat ik vanmorgen vroeg frustratie voelde en dit uitte tegen de douanemedewerker, was iets waar ik mij voor schaam. Ja, ook ik ben niet perfect. Gelukkig hoeft dat ook niet. Maar ik besefte mij wel dat het een mooie les is van hoe je met mensen om kan gaan. Iedereen heeft zijn of haar eigen verhaal, iedereen. Waar je vandaan komt, welke tegenslagen je hebt gehad of welke geluksmomenten er op je pad zijn gekomen, iedereen heeft een eigen verhaal. Het kan zo zijn dat iemand net een bericht heeft ontvangen met behoorlijk slecht nieuws en deze frustratie tegen jou uit, omdat jij net het laatste product uit het schap haalt wat diegene zo graag wilde. Is het terecht? Waarschijnlijk niet.
Ik wil hiermee zeggen dat het heel makkelijk is om met de hakken in het zand te gaan staan en diegene even op zijn of haar plek te zetten. Maar wat nou als je handelt vanuit liefde. Je probeert te luisteren en te begrijpen waarom diegene zo uit zijn of haar plaat gaat. Niet dat het een therapeutisch gesprek moet worden, maar rustig blijven en kijken of er misschien een oplossing te vinden is: “Kan ik misschien meedenken over een vervangend product?” Alleen zo zal het leven - of het universum - jou gunnen wat je verdient. Want dat is het diepste verlangen van je ziel: handelen uit liefde.
Hoe graag wij allemaal begrepen willen worden, is niet altijd iedereen in staat om een ander te begrijpen, dan wel te willen begrijpen. Maar laat dat dan jouw taak worden. Begrijp op zijn minst dat een ieder een eigen verhaal heeft. Dat een ieder door het leven gaat met tegenslagen en geluksmomenten, die de persoon doen vormen. Heb begrip voor het feit dat je van een ander niet meteen alle ins en outs kan zien, door simpelweg naar diegene te kijken. Wees je bewust van wat jouw kwaliteiten zijn en laat vooral de positieve, uit liefde gebaseerde kwaliteiten, stralen.
In de grote stad zijn wij misschien allemaal anonieme mieren. Maar net zoals de mieren in de mierenhoop, leven zijn langs elkaar heen, samen in vrede. Want alle mieren hebben een eigen taak,
alle mieren hebben een eigen verhaal.
Hoe ervaar jij het om in een grote stad te zijn? Laat het in de comments hieronder weten!
