Suppressed emotions
Onlangs kwam ik in de sportschool twee bekenden tegen. Echte calisthenics atleten zijn het. Samen met ons drieën hebben wij pull-ups, push-ups en handstanden gedaan. De tips die zij mij gaven neem ik zeker mee en maakt het sporten leuk. Je deelt onderling informatie uit waar een ander wat aan heeft. Het is dan aan jou wat je ermee gaat doen.
Toen de training erop zat liep ik met één van de heren mee naar buiten. Wij raakten aan de praat en hadden het over best diepgaande onderwerpen. Ik merkte al gauw op dat, hoewel hij een paar jaar ouder is, wij dezelfde gebeurtenissen op relationeel gebied hebben meegemaakt. Wat ik vooral heel interessant vond was om te zien dat hij het eigenlijk heel eng vond om zijn gevoel te delen.
Mannen moeten sterk zijn. Mogen niet huilen. Emoties? Kun je dat eten? In deze maatschappij moeten wij onze zwakke kanten niet laten zien. Dames, daar wordt juist weer het tegenovergestelde van verwacht. Die mogen emoties hebben, huilen wanneer zij willen, het is immers toch het ‘zwakkere’ geslacht. Er is een beeld die de maatschappij van zowel mannen als vrouwen heeft. Klopt dat beeld echter wel?
Ik heb in 2020 een boek gelezen: “De kracht van kwetsbaarheid”, van Brené Brown. Dit boek is mij, twee jaar later, nog steeds erg bijgebleven. Sterker nog, het is een belangrijk boek geweest in mijn persoonlijke ontwikkeling. Want kwetsbaar opstellen was natuurlijk echt een no go. Door dit boek zag ik in wat het teweeg kan brengen als jij jezelf nu wel kwetsbaar opstelt.
Allereerst leerde het mij dat schaamte eigenlijk tussen de oren zit. Wij schamen ons voor ons gevoel. Als ik mij verdrietig voelde of angstig was, mocht ik dat niet laten zien. Het is immers niet wat een man mag laten zien. Wat eigenlijk een gek idee is, denk ik. Waarom mogen wij niet uiten dat wij ook emoties hebben? Horen die niet bij een mens? Schaamte is iets wat de maatschappij in onze hoofden heeft gedrukt. Schaamte heeft alles te maken met wat we van en over onszelf denken. Het is de angst om gezien te worden als iemand met gebreken. Schaamte is dus gebaseerd op externe factoren.
Daarnaast heb ik ontdekt dat je kwetsbaar opstellen hele positieve gevolgen heeft in de verbintenis met anderen. Ieder mens heeft verbintenis nodig, vind het in ieder geval fijn om verbintenis te voelen of te ervaren. We kennen allemaal de gezegde: wat je geeft, krijg je terug. Dat is ook echt zo. Door jezelf kwetsbaar op te stellen naar een vriend of vriendin creëer je vertrouwen om kwetsbaarheid te ontvangen. De band die hierdoor ontstaat is veel dieper dan de band die ontstaat door het het alleen maar oppervlakkig over koetjes en kalfjes te hebben.
Op persoonlijk vlak heeft het ook een gewenste werking. Door te praten over gevoel en emoties leer je ze kennen. Een mens voelt, zo simpel is het. Veel mensen zijn bang om te voelen. We hebben namelijk zowel hele vrolijke emoties als hele verdrietige. Voor die verdrietige en neerslachtige emoties is men bang. Dus wat doen deze mensen? Zij stoppen de emoties weg. Ergens in een kistje, verborgen in het hart. Hoe krachtig zou het zijn als je weet om te gaan met moeilijke, maar ook blije, emoties?
Als je nu echt diepe controle hebt over wat je voelt en hoe je ermee om moet gaan, hoe bezield kun je dan leven? Door te praten over wat je voelt, je dus kwetsbaar opstellen, leer je die emoties kennen. Dat is stap één, leer je emoties kennen. Alleen dan kun je controle over je emoties krijgen.
Belangrijk om te weten is dat je kwetsbaar opstellen niet per se je hele levensverhaal aan de eerste de beste persoon vertellen is. Hoewel ik zelf heel goed ben in praten en langdradig zijn, is het belangrijk om te beseffen wat je intentie is met het delen van je verhaal. Wanneer jij op een stoere en heldhaftige manier blijft praten om maar te laten zien wat jij wel en niet hebt meegemaakt, dan zal dat averechts werken. Dit zal eerder een schreeuw om aandacht zijn dan er iets van opsteken (voor beiden partijen). Wanneer jouw intentie zal zijn wat meer van jezelf vrij te geven om verbintenis te creëren of jezelf beter te leren kennen, zal dit ook meer in dank worden afgenomen.
In een relatie zal het sterk zijn om zo nu en dan te praten over wat je voelt en wat je vindt, over jezelf en van elkaar. Gebeurtenissen die jou hebben gemaakt zoals je nu bent, maar misschien op het eerste oog te beschamend zijn om te delen, zouden wellicht meer begrip bij een ander kunnen wekken. Het is goed om te blijven praten. Zowel in liefdesrelaties, vriendschappen en familiebanden.
Zo ook mijn sportmaatje van afgelopen sportsessie (en voor velen die zichzelf hierin herkennen), probeer eens dat gevoel wat je probeert te onderdrukken, er te laten zijn. Onderdrukken van gevoel zal meer kwaad doen dan goed. Je bent dan letterlijk een tikkende tijdbom. Laat het zijn en voel het vooral. Weet dat er na regen altijd zonneschijn komt. Anders besef je maar dat het donkerste uur van de nacht altijd voor de zonsopkomst is. Hoe je het went of keert: zure en verdrietige tijden moeten er zijn, je moet immers een contrast hebben om de vreugdige momenten te waarderen. Het is nu aan jou om te durven voelen. Voel de emoties, stel je kwetsbaar op
en leer jezelf kennen.
