Amsterdam

Gisteren kwamen twee vriendinnen van mij uit Hengelo naar Amsterdam. Twee dames, twee zusjes, waarmee het altijd gezellig is. Ik ontmoette hen op het Centraal Station te Amsterdam. Wat was de planning? Ja, eigenlijk geen idee. Gewoon lekker aan de wandel en zien waar het ons brengt.

De laatste keer dat ik de tweeling had gezien was alweer wat maanden terug. Ik was toevallig in de buurt van Twente en bedacht mij hen weer op te zoeken. Het leuke vind ik altijd dat zij en ik op eenzelfde 'frequentie' zitten wanneer wij praten. We delen eenzelfde mentaliteit en kunnen evengoed genieten van de kleine dingen in het leven. Als ik eerlijk ben, kijk ik altijd wel op tegen deze twee zussen. Zij hebben een prachtige band en wat hen zo bijzonder maakt is hoe zij werkelijk in het leven staan, nou ja, dat vind ik.

Ik ben altijd onder de indruk van hoe zij kunnen genieten van rustig in de zon zitten met een zelfontwikkelingsboek. Dat zij elke ochtend, onderweg naar werk, hun manifestaties uitspreken. Dat zij opschrijven wat hun dankbaarheden zijn en waar zij willen staan ​​over een jaar. Het integreert mij, ik word gewoon altijd blij hen weer te zien.

Ditmaal kwamen zij in Amsterdam. Niet zo zeer om te shoppen of een museum te bezoeken, dit keer kwam ze om tijd met mij door te brengen. Ik, die tegenwoordig bekend is in het o zo drukke Amsterdam, nam hen mee als persoonlijke gids door de straten van Mokum.

Zoals ik al zei sprak ik met hen af op het Amsterdam Centraal Station waarna wij richting de Dam gingen lopen. Ik, die wel weet hoe je moet oversteken hier, nam het voortouw. Ik heb mij doodgelachen om het feit dat zij maar niet snapte hoe ik, zonder aangereden te worden, met een grote glimlach overstak. Hoe vaak ik wel aan de andere kant van de weg heb gestaan ​​voor zeker vier minuten voordat zij de moed had om over te steken. Zoals ik al zei, doodgelachen.

We namen plaats in een cafeetje op Rembrandtplein, bij Coco's Outback. Heerlijke gesprekken gehad en nog eens veel over elkaar geleerd. leuk hé, dan ken je elkaar al jaren en bij elke nieuwe afspraak leer je weer meer over elkaar. Dat maakt een vriendschap ook mooi, het stagneert niet. Echte quality time, zoals de dames het noemen.

Na een lekkere cocktail, de Moscow Mule, die ik echt moest proberen, gingen wij verder met onze wandeling. Omdat we niet echt een plan hadden, maar wel honger, besloot ik de dames mee te nemen naar één van mijn favoriete fastfoodzaken: de "Vegan Junk Food Bar" in de Reguliersdwarsstraat. Nadat wij een halfuurtje in de rij hebben gestaan ​​konden wij plaatsnemen en konden we lekker eten. Ik liet hen natuurlijk zien dat veganistisch eten zeker niet vies hoeft te zijn.

Daar zaten we, met ons drieën, te genieten van het eten. We zaten gewoon, er waren stiltes en het liep allemaal heel gemoedelijk. Er was geen dwang om te praten . Het kon gewoon stil zijn en goed voelen, meer was niet nodig. Ik zei nog: “Wat fijn dat we kunnen zitten en genieten, zonder dat ik het idee heb dat ik wat vertellen of doen moet.”

Na het eten, wat diende als lunch en avondeten, liepen wij over de bloemenmarkt richting onbekend gebied. Ik liet de dames een route uitkiezen en ik strompelde erachteraan. Zij natuurlijk geen idee waar zij heen gingen en ik maar lachen omdat zij echt op avontuur waren. Eenmaal aangekomen op de Dam besloten wij te zitten voor het Nationaal Monument.

Daar zaten we, kijkend naar het plein op de Dam. Toeristen die foto's aan het maken waren, straatartiesten die hun zakcentje aan het verdienen waren, demonstranten die hun punt duidelijk wilden maken en de brandende zonnestralen die op ons neerdaalde. Daar zaten we in onze eigen bubbel, terwijl de drukte van de grote stad aan ons voorbij ging. We observeerden alles om ons heen en genoten tegelijkertijd van elkaars aanwezigheid. Een vriendschap waarbij kwaliteit weer meer betekent dan kwantiteit. Dit zijn de geluksmomentjes in het leven. Want soms heb je niet veel meer nodig,

dan mensen op eenzelfde frequentie.