It can always be worse
En daar zit je dan weer. Als hardwerkende influencer met mijn havercappuccino in de Coffeecompany. Dit keer niet in Amsterdam, maar in Utrecht. Normaliter schrijf ik mijn blogs in het zaakje in Amsterdam Oost. Vandaag loop ik met mijn laptop door Utrecht. Mister of all places noemen ze mij ook wel, of naja, zo noem ik mijzelf.
Er is even niet zoveel gaande in mijn leven waarvan ik denk: joh, laat ik daar over schrijven. Hoe erg ik mij dan ook druk kan maken over het feit dat ik een blog zwart op wit wil hebben, je kan niet altijd een inspirerende ingeving ophoesten. Soms moeten dit soort momenten ook even gebeuren. Soms moet er even niets gebeuren, want op die momenten gebeurt er best veel.
Ik merk vandaag aan dat ik mij best wel rustig in mijn hoofd voel. Mijn hoofd kan meestal een warboel aan gedachte zijn, maar nu is anders. Ik ben niet per se bezig, heb niet zo’n haast en het gaat allemaal best gemoedelijk. Ik wandel een beetje rond door de straten van Utrecht, geniet van het zonnetje op mijn gezicht en, als een echte influencer, te genieten van een kopje havercappuccino.
Dan besef je ineens weer, hoe wij de alledaagse gebeurtenissen aan ons voorbij laten gaan. Die kleine dingen die je elke dag wel ziet, doet of meemaakt. Het voelt allemaal zo “normaal”. Het tandenpoetsen elke ochtend, dat dagelijkse kopje koffie, de postbode die je elke ochtend gedag zegt of de altijd gezellige collega die weer enthousiast over zijn weekend vertelt. Het zijn eigenlijk allemaal kleine geluksmomentjes. Het voelt alleen allemaal zo “normaal”.
Mijn oom vertelde mij van het weekend een verhaal over een Holocaust-overlevende. Deze man vertelde aan mijn oom: “Weet je hoe ik de concentratiekampen eigenlijk heb overleefd? Iedere keer als ze mij sloegen, in elkaar beukten of mishandelden, sprak ik tegen mijzelf; het kan altijd erger. Dan sloegen zij mij 35 keer… Het hadden er 50 kunnen zijn. Dan gaven ze mij een dag geen eten… Het hadden er ook drie kunnen zijn.”
Dit verhaal raakte mij enorm, het is een prachtige relativering. Nou ja, of dat de juiste woordkeus is. Mijn oom vertelde dat deze man echt bont en blauw geslagen werd, botten brak en fikse kneuzingen overhield aan de martelingen, maar het had altijd erger gekund. Dat vind ik een prachtige manier van relativeren, een mega krachtige mentale weerbaarheid en zo in staat zijn de gruwelijkste dingen te overleven.
Wij staan niet altijd stil bij de normale gang van zaken in ons leven, terwijl die eigenlijk super goed zijn. Het zou immers altijd erger kunnen. Als ik het voorbeeld van daarnet noem, ik kan vrij wandelen door de straten van Utrecht. Hoe normaal dat ook voelt voor mij, ik zou er toch misschien iets meer waardering naar kunnen uiten. Ik had evengoed zonder benen geboren kunnen zijn, dan had ik de vrijheid om te wandelen niet.
Dit is wel een extreem voorbeeld. Het gaat erom dat op momenten dat jij denkt dat het leven je niets meer te bieden heeft, omdat je niet echt doelen of bezigheden hebt, is er alsnog genoeg om enorm dankbaar voor te zijn. Zo geniet ik vandaag extra erg van dat zonnetje op mijn gezicht, de prachtige en gezellige straten van Utrecht en dat ik mijn smaakpapillen kan bevredigen met de cappuccino.
Dit alles maakt het leven ook dragelijker en jouzelf een gelukkiger mens. Ik hoor wel eens om mij heen (en ik merk het zelf ook) dat ik wel eens kan zeuren. Ik heb ooit een podcast gehoord waarin Michael Pilarczyk 100 vragen beantwoordde. Eén van die antwoorden was een opdracht voor iedereen die luisterde. Die opdracht wil ik ook aan jou meegeven:
De komende zeven dagen focus je alleen op alles wat goed gaat. Ook op de zaken die minder zijn, focus je alsnog op het positieve in datgene. Het komt er op neer dat je de komende zeven dagen niet mag klagen of zeuren, zeiken of nijdig zijn. Je zal vanzelf gaan merken dat het leven wat leuker en positiever gaat zijn. Mocht het toch niet altijd even makkelijk zijn, bedenk dan:
het kan altijd erger.
