We all have those days

De hele dag lig ik al in bed. Ik zeg tegen mijzelf: “Okay, nu uit bed en naar de sportschool.” Ik sta op, pak wat te eten en ga weer in bed liggen. Dit gebeurde mij vandaag minstens drie keer. Ik merk dat ik kapot ben van een hele week werken en weer intensief trainen na enkele weken vakantie. Ik merk dat ik moe ben, mij neerslachtig voel en de zin om iets te gaan doen ver te zoeken is.

En nu zit ik hier, in de - je raadt het bijna al - Coffee Company op het Javaplein te Amsterdam. Ik heb ervoor gekozen om vandaag niet te sporten maar rustig aan te doen. Ik ben gaan douchen, heb boodschappen gedaan voor de lunch en de komende werkdagen. Ik heb mijn middageten opgegeten en ben naar de welkbekende koffietent gewandeld.

Nu ik hier zit merk ik eigenlijk hoe neerslachtig ik mij voel. Niet zo zeer somber, maar moe en uitgeput. Ik ben enkele weken uit de running geweest van werk. Nu ik weer begonnen ben, drie intensieve middagdiensten achter elkaar heb gewerkt, twee volle dagen gestudeerd heb en nog een soort sportdag heb ondervonden, merk ik hoe op ik mij voel.

Op dit soort momenten kan ik enorm balen van mijzelf. Een gevoel van teleurstelling. Gisteravond had ik mij voorgenomen om veel meer te doen met mijn vrije zondag. Ik had afgesproken niet aan de studie te gaan (eigenlijk hetgeen wat mij vandaag dus wel gelukt is!), te tekenen, een blog te schrijven, te sporten en te gaan wandelen. Ik voel het niet. Het lukt mij gewoon niet de energie op te wekken die ik voor dit alles nodig heb.

Vraag ik dan te veel van mijzelf?

Ik ben een bezig bijtje. Niets doen vind ik enorm moeilijk. En als ik dan de hele dag op Instagram aan het scrollen ben of Netflix aan het kijken ben, ben ik ook niet blij. Ik hoor veel mensen alweer zeggen: “Dit soort dagen mag je ook hebben.” Dat is ook wel zo. Ik kan niet ontkennen dat iedereen dit wel eens meemaakt. Maar het gevoel van somberheid, neerslachtigheid en een lichte teleurstelling in mijzelf maken het niet beter.

Toch zit ik nu in het koffietentje, een blog te schrijven. Ik realiseer mij tijdens het schrijven dat ik degene ben die de macht over mijn mindset heb. Wie is er nu eigenlijk teleurgesteld in mij? Dat ben ik. Maar is diezelfde ik ook niet degene die dat gevoel kan wegstoppen? Wegstoppen? Ho eens even, gevoelens wegstoppen is niet hoe wij het hier doen hé? Wat ik hiermee bedoel is niet zozeer het wegstoppen van het gevoel. Wat ik hiermee bedoel is mijn perspectief veranderen. Ben ik teleurgesteld dat ik niet ben gaan sporten, wandelen, tekenen of ben gaan werken aan mijn blog? Ik was teleurgesteld in mij.

Want met deze kennis zit ik ineens met een glimlach achter mijn laptop te bloggen. Want ik ben eigenlijk wel trots dat ik nu aan het schrijven ben. Ik ben wel trots dat ik naar buiten ben gegaan om boodschappen te doen. Naar buiten ben gegaan om een koffietje te halen en nu lekker van een - wederom weer te raden - havercappuccino aan het genieten ben. Ik ben trots op de dingen die ik juist wel doe. Ik had net zo goed nog steeds in bed kunnen liggen en mijn brein kunnen voeden met onzinnige Instagram Reels…

Zo zie je dat je humeur binnen enkele minuten kan veranderen. Dat alles heeft puur te maken met je perspectief, hoe je naar dingen kijkt. Jullie zijn letterlijk getuige geweest van hoe ik mijn blog begon met een somber gevoel, die langzaam een 180 graden rechtsomkeert heeft gemaakt naar een trotse, glimlachende schrijver. Zo simpel kan het zijn.

Misschien kamp jij zelf ook wel eens met dit soort dagen. Alles wat je van plan was ben je niet aan toegekomen en ben je eigenlijk meer teleurgesteld in jezelf dan dat je het gevoel hebt dat je vandaag iets bereikt hebt. Soms moet je dingen op een rijtje zetten. Daar werkt praten heel goed bij, maar het opschrijven van je gedachten ook. Misschien is dat wel een onbewuste extra reden dat ik blog. Het is mijn manier om mijn gedachten op orde te krijgen en dingen die ik op dag basis meemaak beter te begrijpen.

Geluk zit hem altijd in een klein hoekje. Hoe heftig de dagen ook kunnen zijn aan gebeurtenissen waar je een negatieve betekenis aan geeft, in die gebeurtenissen zitten kleine gelukmomentjes verstopt. Momentjes waar je achteraf naar kan terugkijken en dan pas inziet hoe trots je bent op wat daar nou gebeurd is. Het heeft allemaal met perspectief te maken.

Zoals jullie weten probeer ik enorm positief in het leven te staan. Zo merk ik dat gebeurtenissen die zich afspelen bij veel mensen iets doen losmaken. Mensen geven een negatieve lading aan die gebeurtenis terwijl er juist ook iets heel moois uit te halen is, zolang je je perspectief maar net iets verandert. Zo is er een voorbeeld van een collega die in zijn eentje een dienst moest draaien, zonder de collega’s waar diegene normaal mee werkt. Het eerste wat ik zei toen ik alweer de negatieve lading las: “Maar bekijk het nou eens zo, nu je alleen bent is er veel meer aandacht voor jou en kun je heel veel nieuwe dingen leren!” Alles draait om je perspectief.

Het heeft allemaal met perspectief te maken.

Ik zit momenteel voor het raam. Aan de andere kant van het raam bevindt zich een bank met het gezichtsveld van mij af. Dus als mensen hier zitten, kijk ik naar hun rug. Terwijl ik even stil sta bij het leven en dat ik zoveel invloed heb in hoe ik naar gebeurtenissen kijk, gebeurde er iets heel moois. Ik zie een man en een vrouw aanlopen. De man heeft een baby’tje in zijn armen. Ze gaan letterlijk voor mijn neus zitten. De baby is in een vrolijke bui, dat zie ik meteen. De vrouw nam de baby over van de man en de baby keek mij ineens doordringend aan. Oogcontact met het baby’tje deden zowel het kleine ventje als ik enorm lachen. De onbezorgde oogjes van de baby waren op avontuur. Momenteel zit hij van alles om zich heen aan te wijzen.

Blijdschap en vreugde bij andere mensen maken mij enorm blij. Het is niet iedereen gegund om vrolijk te zijn. Ik voel mij daarom altijd erg dankbaar als ik mensen om mij heen zie die oprecht blij zijn. Dat brengt mij enorm veel geluk. Met drie lachende mensen voor mijn neus die in het moment genieten van alles om hen heen en elkaar, kan ik mij geen gelukkiger momentje wensen.

Zoals een goede vriendin van mij altijd zegt: “Je mind is op een goede frequentie.” Het geluk in dit drietal - voor mij onbekende - mensen maakt mij blij. Aan het begin van deze blog waren deze mensen hier niet gaan zitten. Misschien waren zij er wel gaan zitten, maar had ik het niet opgemerkt op de wijze zoals ik het nu ervaar. Ik heb zo’n grote glimlach van het ventje gekregen, ik durf er mijn geld op in te zetten dat dat aan het begin van deze blog niet gebeurd was.

Jij bent de baas over jouw state of mind. Jij hebt het in je om je perspectief te veranderen. Het is niet altijd makkelijk en kan soms een hele poos duren. Ik weet ook dat het totaal niet erg is om die somberheid, neerslachtigheid of teleurstelling te voelen. Zoals ik altijd zeg: “gevoelens overkomen je.” Als die gevoelens een negatieve lading hebben, overkomen ze je evengoed. Het is dan juist goed dat gevoel er te laten zijn. Alleen dan zie je de waarde van alle positieve gevoelens sterker in. Laat gevoel er zijn. Merk je dat je er te veel in blijft hangen,

verander dan je perspectief.

Vorige
Vorige

Shame on me, or not?

Volgende
Volgende

Just give